De geur van weleer in de oude banken en matrassen het bed van eikenhout en de trui met pailletten; er missen er een paar maar dat mag de pret niet deren Op zoek naar parels en naar openslaande deuren het lijkt verdacht veel op diepzeeduiken Jij zegt iets in een fluister in een jasje van geweven goud enkel voor de weelde, slechts wanneer er wordt vergaan dus uitsluitend voor de dood En ik spreek terug want hier begint het vlij mij maar en heb mij liever in je doorgewinterd kri

Ik laat mij ombouwen tot man dat staat buiten kijf Ik heb een terrorist ontmoet het is mijn vrouwenlijf #gedichten

Je voelt als thuis, zegt hij in beknopte en bebloemde zinnen, met hier en daar een ik of mij een als of dan terwijl ik mijn tanden poets pinken de tranen tot om zijn lippen Ik veranker het gevoel dat ik kende maar niet koesterde; al wat niet weet is al wat mij deert De kinderstem, een veer en een gestorven vlinder - genoeg om op te noemen - en ik ben sterk en zwak en heimelijk Ik ben thuisloos, fluister ik hij hoort me niet, hoe kan hij ook; zolang ik nog maar zingen kan En

“Geef me een opdracht”, sprak hij gretig. Zijn wijntje balancerend in zijn grote glas; bijna over de randen klotsend. De anderen dronken gin. “Ik wil uitgedaagd worden”. Ik vertelde hem over de tijd, mijn studententijd, waarin ik met mijn vader wekelijks ollekebollekes uitwisselde. Ik vertelde hem over onze woordgrappen en over de (zelfopgelegde?) opdracht een liefdesgedicht te schrijven over necrofilie. Ik bedacht me dat hij dat ook wel zou kunnen en dus; zodoende. Een kwart

Het duistere omringde me dat was vroeger - en het nu is de toekomst - toen ik het utopische niet meer kon verdragen Het duivelse omcirkelt mij aan mijn zij, in mij, uit mijn eigen ei ik kan schreeuwen wat ik wil, dichten, zingen, nauwelijks huilen de man die ik met 'u' aanduid bent u soms niet goed bij uw hoofd meneer? het loopt immer over in elkander het vroeger en de weleer en dan hebben we -- alsof dat allemaal nog niet genoeg is - ook het heden nog; Verbaas me dat mijn z

'Klikt het?', schreef hij terwijl hij klikte en ik; het klikken niet verleerd het keurmerk had ik onder een vlammetje verhit en drukte ik nu voorzichtig op zijn voorhoofd het moeten kunnen willen Ik kan niet, ik mag niet: mijn huid als ribfluweel slechts één aanraking het siddert doch ultiem professioneel en ben ik raar of doorgedraaid; ambitieus of suïcidaal enkel met een vorm van liefde spreekt mijn gelaat, mijn welgevormde, droge lippen de ambigu- en koffie-taal een dubbel

En als mijn zonden innerlijk overlopen kus je mijn wonden net als vroeger zeg je nu gaat het over elk plekje op mijn huid dat ken je – en ondertussen; zijn er nog resten? ben ik schoon? het bloed rond je lippen ik kus je in gedachten pleeg zwijgend meineed dit is pijn gedeeld door twee #gedichten

Ze is gestopt haar tranen te benoemen Hendrik, Annabel en Josefien ze werden geboren en na de korte levensloop op haar wangen stierven ze, zo snel al, een dood in duizend spetters Ze is gestopt met sturen haar roer heeft ze verankerd immers was het niet bevestigd aan de werkelijkheid Haar lippen prevelen de spreuken om demonen te bezweren haar handen wapperen de wegen weg behalve als ze zingt Het kind in haar roept dat ze moet slapen tot de dageraad en verder maar de nacht he

En als dan eindelijk de tranen komen geroerd of ontroerd ben ik bang is het door de man wiens ogen te dicht op elkaar staan of hij met zijn tong in mijn mond de bassist van die groep hiervoor dan met zijn verrotte hoofd en verdorven hart of heb ik hem verward met iemand anders, iemand van vroeger één van vierentwintig duivels terug Lieverd, wees verzekerd en beeld mij af zoals je wilt; wees niet bang want ik ben er nog wel even wanneer je slaat met een weergaloos elan en het

Getroebleerd als je bent verhul je je in wazen drinkt de wijn met vazen tegelijk Ik neem al afscheid ik vaag al vager niet omdat ik wil maar omdat je afdwingt Vaarwel, mijn lief, ik laat je los in kamers waar de kieren in de muren zoals altijd huichelen in rust Ik geef het op, ik laat je vrij, en sta slechts toe dat enkel nog mijn herinnering aan jou en mij in die stilte soms mijn slapen kust #gedichten