De mazzelaar.

Ze zeggen wel eens dat liefde alles overwint. Das een onwijs mooi concept, en redelijk geloofwaardig als we Netflix moeten geloven. Bij die laatste opmerking hoort de voetnoot dat dan ook een zombie apocalyps tot een reeële mogelijkheid behoort.

Ik was behoorlijk ziek deze week, dus heb ik mij weer eens verdiept in de romance van Hollywood. En in de wereld van de ondoden. Met andere woorden; ik hing veel achter de laptop, op de bank, met een dekentje en een kop gemberthee, in een poging het langer vol te houden dan het gebruikelijke uur op het Netflix-account van m'n vader. Meestal ben ik er dan wel klaar mee, en kijk ik de film waaraan ik begonnen ben doorgaans niet af.

Gisteren keek ik met een vriendinnetje de film Brokeback Mountain. Een mooi voorbeeld van hoe mooie concepten niet altijd goed uitpakken in de praktijk. En hoewel we daarbij natuurlijk tijdgeest moeten meenemen, vraag ik me het toch af. Is het nu anders? Het antwoord daarop ligt genuanceerd. Want ja; het is nu misschien algemeen geaccepteerder dat 2 mannen een relatie aangaan. En nee; (voor)oordelen en (zelf)stigma zullen altijd bestaan, denk ik dan. M'n vriendin pinkte op het eind een paar traantjes weg, wat ik wel begreep maar tegelijkertijd niet deelde. Sentiment en het gebrek daaraan. Maar vooral het besef dat films films zijn, en ik stiekem verliefd ben op Jake Gyllenhaal en hij sowieso geen homo kan of mag zijn.

De liefde dus. Vooral in deze bizarre tijden houd ik me er aan vast, in de breedste zin van het woord. Ik tel m'n zegeningen en bedenk me dat ik meer dan een handvol mensen heb tegen wie ik oprecht "ik houd van jou" kan zeggen.

Ik had laatst een gesprek met John. John is een dakloze jongen, die ik al een aantal jaren ken. Hij is een fantastisch tekenaar en gaf me ooit een van zijn vogel-studies, waarbij er op de hoeken van het papier telefoonnummers en notities waren gekrabbeld. Hij gaf mij dit pareltje, omdat ik hem een keer 5 euro had geschonken, en hij met de woorden "maar dat is veel te veel" (en ik hoofdschuddend zei "nee, nee, neem maar") en dus: "dan krijg je een tekening van me!". Slechts 2 dagen later kwam hij hem brengen, in m'n stamkroeg, op een zomerse dag.

Ik zat in de kou van november op het kleine terrasje in de Oosterstraat toen hij langsfietste op een fiets met een lekke voorband. Hij stapte af en vroeg om een vuurtje. Ik gaf hem dat en bestelde een 7up voor 'm. We praatten lang en intensief. Over het leven, over de gelijkenissen in onze levens, en dat we beiden, ondanks alle ellende die over ons is uitgestort, en ja, ook door anderen is aangedaan, nog steeds uitgaan van het goede in de mens en de mensheid. We hadden het indirect over liefde. Over liefde, en over mazzel hebben. Ik realiseerde me toen pas dat die twee zaken een nauw verbond hebben met elkaar.

Ik ben soms bang. Bang dat ik mijn geloof in de liefde en in de mazzel verliezen zal. Ik ben bang voor de momenteel zo beangstigende wereld. De ellende van covid duurt a bijna 2 jaar nu, en inmiddels weten we wel dat we er nog niet zijn. Wanneer worden dingen weer normaal? Als ze dat al worden?

Het is met name de verdeeldheid die ik zo ontzettend eng vind. Soms denk ik dat een groot deel van de mensheid elk excuus aangrijpt om elkaar de hersens in te kunnen slaan. Het pro- en anti-vaccinatiekamp. Waarom staan we weer eens lijnrecht tegenover elkaar? Omdat we een andere mening hebben? Omdat die meningen door angst en overtuiging zó groot groeien dat we moeten ruzieën en vechten met andersdenkenden?

Begrijp me niet verkeerd; ik heb ook wel een mening over dingen. Maar die houd ik meestal voor me. Niet alleen omdat ik er gewoon geen klap vanaf weet, maar inmiddels ook omdat ik bang ben voor de reactie van mijn omgeving. Ik zie het om me heen. Vrienden die beste vrienden niet meer zien, omdat ze wel of niet gevaccineerd zijn. Ik vind het eng. Ik ben bang. Niet voor het virus, maar voor het gebrek aan liefde voor elkaar.

Ik heb het van de week 1 x gedaan. Voor 't eerst in m'n leven. Ik heb een openbare reactie op Facebook gezet, onder een nieuwsartikel. En die heb ik na een paar uurtjes weer verwijderd. De kop van 't artikel was "Benader een complotdenker als iemand met schizofrenie". Na de tientallen reacties van de "complotdenkers" die zich met verve distantieerden van deze uitspraak, kon ik het even niet laten om namens ons, de "schizofrenen", de waanzinnigheid van dit artikel te onderstrepen.

Ik begin te begrijpen dat liefde niet alles overwint. Zeker niet voor ons, mensen, rationele wezens. Wij hebben, in tijden van crisis en angst, hoop en uitleg nodig. Dat kan op kleine schaal: ik, in crisis, zoek "de zin", en maak mezelf een soort Messias. Want dat geeft mijn lijden zin. En op grote schaal: de dood is eng en onbegrepen, we hangen er een Godheid aan. Wat is verschil? Het zijn ideeën, overtuigingen om de angst te temperen met uitleg. In zoverre: ja, je kan een complotdenker vergelijken met iemand met schizofrenie. Maar, de grote vraag is: waarom zou je? Waarom trekken we überhaupt vergezochte conclusies? Waarom willen we dingen begrijpelijker en vatbaarder maken? Omdat we bang zijn.

Omdat we bang zijn. En ik weet wat angst is. Angst is de voorspelling dat mazzel in pech zal veranderen. Angst is het gevoel dat de mazzel voor altijd uit je leven is verdwenen. Dat de resterende tijd een aaneenschakeling van pech zal zijn, tot het sterven erop volgt.

En hier, in die doodsangst, is liefde alles. Hier, in angst, is er alleen en enkel nog de liefde van belang. Liefde overwint niet altijd afstand, vreemdgaan. Liefde overwint niet altijd een meningsverschil. Maar liefde overwint angst. Altijd.

We hoeven niet bang te zijn als er liefde is. Want hoeveel pech de mazzel ook verwordt, je bent niet alleen. Hoe bang je ook bent: wij zijn er. Ik ben er. Wees gerust.

Je bent een mazzelaar. Je bent een mazzelaar als je iemand hebt die deze woorden uitspreekt.

Wees niet bang.

Ik houd van je.