Woordsalade
brutaal vroeg je wat liefde is
maar ik sprak jouw taal niet
niet op die manier
het is geen pijn – niet dát soort pijn
en ik met mijn wedervragen
je antwoordde summier
gelift boven de wolken
iets met krachten halen
en ik en mijn halen
zijn identiek daaraan
en om het voor eens en altijd te bewijzen
ontmantelt lef gedrapeerde lijven
bourgeoisie geeft maskers rond
maar niet aan ons – niet meer althans
het is tenslotte nog geen winter
---------
hij verandert lieverd in een meisje
en ik onthoud mijn wedervragen
hij spreekt mijn taal niet en ik
houd per definitie op met spreken
net als vroeger toen ik nog
idyllisch gek was
ik ben zijn naam allang vergeten
en hij herhaalt de mijne
stelt zijn stellingen en
weet wat het betekent
als ik zwijg
en ik koester zijn demonen
alsof het mijn eigen waren
aai ze over hun hoofden
flirt ze naar vergetelheid
hij leerde mij liefhebben
eeuwig spijt
---------
gedachteloos splits ik het
breek ik het in honderd stukken
in honderd stukken breek ik
niet voor niets – nooit voor niets
de steken trekken als de ziekte
verbinden mijn huid aan de jouwe
en hoe mooi dingen ook mogen zijn
hoe fijn of hoe lieflijk
ik kan het keren
dat zal ons leren
en ik kan alles infecteren
eerst de wonden
dan ieders vertrouwen
eerst het jouwe
---------
drie bij twee aan klinisch wit
mijn lichaam houdt een monoloog
trillen schudden bloeden huilen
het is bezig te verdwijnen
nee niet sterven
één worden met niets
onvoorzichtig verwijderen ze de draden
die mijn mij aan mijn omgeving bonden
die alles bijeen hielden
en het is geen pijn
niet dát soort pijn
---------
brutaal vroeg ik wat liefde is
terwijl ze me door gangen loodsten
ik krijste je weerwoord
nee nee nee nee nee
maar ze spreken mijn taal niet
niemand spreekt mijn taal
ik ook niet meer