De Deventer duiven.

Als we vroeger opstaan spelen we een spel in een vreemde stad

Wie het eerste mens ziet wint

Ik denk aan de flessenpost in de IJssel die, net als wij straks, dobberend haar weg vervolgt

De letters verplaatsten zich zoals in de zelfgeschreven boeken van de vrouw die óók een dochter is die pronkend in het kastje staan van ons tijdelijk verblijf

Woorden van ouder tot kind

In alle vroegte zien we de prullenbakkijker die waakt over het afval van de afgelopen nacht ergens schreeuwt iemand heel hard en onverstaanbaar - ik voel me eindelijk thuis want alles is zoals het hoort

In deze oude binnenstad die op dit tijdstip enkel aan de kauwen en de duiven toebehoort

Tot de rest van de mensheid zal ontwaken: het stel uit het eetcafé, de oude stamgast de Brabander en de hemaworstenman

Maar de stad is van de vogels

zij het slechts tot dan