De muur
- Kris Vesseur
- 3 aug 2021
- 1 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 13 mrt
Ik voel je niet, zei ik en dat was waar, al was dat enkel totdat zijn hand mijn rug bereikte en daar even dingen liefhad op zijn eigen, nogal angstaanjagende manier
en het voelde als kastijding
Berlijn bleek belangrijk ik poogde niet eens uit te leggen waarom reizen zo onmogelijk is tenzij naar de Zeegser duinen
En terwijl zijn stemmen veranderen wat mijns inziens ook maar maskers zijn zet ik de filters voor mijn eigen ogen en trek m'n mouwen naar beneden wellicht was het al te laat
Ik kan niet door hem heenkijken de deuren zijn dicht de ruiten zijn mat maar is dit mijn fort of het zijne?
Ik weet 't antwoord wel al roept dat duizend vragen op
Laat me lopen - in alle dubbelzinnigheid - het is niet ver en ik neem een volle rugzak mee zodat we niet hoeven te sterven van de dorst ga je mee? lijkt dat je fijn?
Laat me lopen tot ik verzand in steden die ik nooit zal kennen en ik vastloop tegen veel te hoge muren in mijn brein
Mijn gehavende lichaam En mijn ijzeren gordijn
Recente blogposts
Alles weergevenLuidkeels zingt mijn lief mij toe dat hij eerbied heeft voor grijze haren en ik kan maar niet bepalen wat ik aandoenlijker vind de...
De dagen zijn zo breekbaar als te dun geblazen glas en ik ben te onhandig met mijn olifantenpas Ik manoeuvreer er tussendoor oplettend...
Je haar zat soms een beetje in de war maar dat hoort misschien ook bij een dichter in jouw geval gaf die coupe je woorden extra kracht Ik...