Flessenpost.

Dit gesprek lijkt handgeschreven

in art deco letters met kroontjespen

om het vervolgens in een envelop te sluiten

zo één met wax en zegelring

om het te behoeden

voor ongenode lezers

met vette vingers

Hier is ze veilig en

hier koester ik

De regen lijkt soms onophoudelijk

de zomer laat, het duister wreed

maar ik vaar zonder veel tumult

naar huis op een

rivier van straatstenen

terwijl ik denk aan jouw boot

Ik gedij niet op het water

ik blijf -altijd- aan wal

de vaste grond onder mijn

toch al zweverig lichaam;

aarde die mijn voetzolen kastijdt

met de hardheid van dit alles

Ik ben op weg naar de bevrijding

maar dat wist je al

Ik schrijf het op

prop de brieven in

lege wijnflessen en

smijt ze in de zee van zwart

Gedeelde uitgesproken pijn

is, ongeveer, anderhalve smart

maar mijn zinnen breken klinkers

op een toch al veel te zwaar beladen hart