Kloven

Ik weet niet hoe mensen sterven

want het brood is in de bonus

bij de super om de hoek

Ik weet niet hoe kinderen honger hebben

want ver van mijn bed is ver van mijn buik

En terwijl ik zo weinig mogelijk voedsel

probeer te verspillen denk ik aan de generatie

die nog cake bakte van discutabele eieren

want je wist immers maar nooit

Ik heb geen benul van bommen

hoe ze vallen

hoe ze ontploffen

hoe ze wegvagen

hoe ze kunnen doden

Sinds die auto in Apeldoorn

durf ik geen nieuws te kijken

Dus ik weet niet hoe de mensen sterven

maar waarschijnlijk minder mooi dan ik besef

In mijn dromen loop ik

langs de rijen niet-meer-mensen

om hun ogen zacht te sluiten

en hun handen in elkaar te vouwen

en ondertussen strooi ik

bloemenzaden in de

littekens van landsgrenzen

in de kloven van de oorlog

die net zo min van hen is

als van mij