Lijflied.

Ik word liefdevol bedolven onder de lawine van verandering en ergens bereid ik me voor op het ergste

Hoe wij elkaar ooit vonden; Hoe mijn hand als vanzelfsprekend verstrengeld raakte in de jouwe

En het spijt me van die Valentijn (het is blijkbaar wat die pillen doen) Niet boos zijn & niet bang zijn Maar dat was toen; wat rest er nog?

Enkel nog de dagen die in elkaar overgaan en het missen van dat wat droombeeld is verworden De man van vroeger en hij van nog langer geleden Optische illusies

En vanaf deze afstand, vanaf veraf Hoe kan ik nog die liefde werven?

(Ik bereid me voor op het ergste)

Hoe onze lijven, geboren om te helen, plots verlangen naar het sterven