Madelief.

Het voelt alsof ik vergeet wie ik ben

Ik kan niet meer dromen of dwalen in het vroeger: als een bibliotheek waarin je zachtjes je vingers langs de ruggen van de oude manuscripten laat glijden op zoek naar de juiste herinnering

Ik zie ze niet de letters vervagen het is mistig hier

En net als ik gaan ze langzaam op in de warmte waarbij ik zwetend naast je lig en vraag of echt, echt echt alles wel oke is

Jij zegt van wel en kust me met een oorverdovend zelfvertrouwen en het kind krijst zachtjes de longen uit zijn lijfje

De buren hebben geen tijd om te vergeten wie ze zijn

Ik weet het niet wat wat is wie wie is en bovenal wie ik zou moeten zijn