Ondersteboven.

Geteisterd door de tanden

die zich met de overtuiging van

een pitbull in de tijd zetten

zie ik het in

ik ben het rouwen niet verleerd

En terwijl ik op de kop sta

met mijn kruin op de salontafel

en mijn voeten in de lucht

vraag ik me af

Of de wereld werkelijk mooier is

vanuit dit ander perspectief en of

mijn instinct me zal behoeden

voor mijn reeds gemaakte fouten

al doende leert men

Mijn baarmoeder zakt langzaam

in mijn keel en als ik nu zou hoesten

roggel ik bloed

Mijn lijf doet zeer en ik ben bijna jarig dus

zing voor mij zoals ik steeds voor jullie zing

met buikpijn van de zenuwen maar

met de bravoure van een rasartiest

die enkel op de bühne staat

omdat ze ooit haar kiezen

om de muziek heen klemde

en nu niet meer weet wat

ze anders nog kan doen