Porselein.

Ik vraag me af waarom ik altijd aan het lijmen ben waarbij zelfs de scherven van nooit gekoesterde vazen mijn handen niet ontzien

Ik vraag me af waarom ik altijd pas achteraf weet wat ik had moeten zeggen wellicht is het de pacifist in mij die vreest wat wij niet zien

Met zaaien en oogsten verlichten we het leed dat de bollen die te vroeg hun kop op steken vreemd is we verlengen slechts nog maar

Met liefde en overtuiging huil en ontlaad ik en jammer dat de verantwoordelijkheid nu eindelijk eens moet liggen waar zij tegen de waarheid aan kan vleien

Als porselein kan breken kan ook ik in kwade handen en jij met touw en bizonkit staat net als ik weer klaar

Om te restaureren wat gebroken is en zo stutten en vermaken we steeds opnieuw en vredevol elkander tot elkaar