Suzanne.

Hij complimenteert me

met name over mijn zingen

maar ook over mijn leukheid

die ik alleen verdien

omdat ik ouder ben

dan ik eruit zie

"Door je stem vergeet ik even dat ik leef" zegt hij

en ik vertel hem dat dát dus precies de

bedoeling is en ik bedank hem

voor zijn oplettendheid

We constateren dat we allemaal heimelijk

verliefd zijn; de mannen slobberend

aan hun sigaren waarbij ze elk

rookpluimpje naar binnen zuigen want

er wordt hier niets

verspild

Hij zegt dat wat wij doen een doodsteek is

en ik weer af dat hij zogenaamd altijd

gelijk heeft - leugens zeg ik

en zijn vriend met olijk hoofd

beaamt het:

Hij zou alles voor Susanne doen

En terwijl men voorzichtig vraagt of ik zwanger

ben of of ik last heb van de suïcide-grappen

stel ik vast dat het me eigenlijk

niets meer schelen kan

wat ze denken

wat ze doen

Zolang ik maar kan zingen, zeg ik

en ik mijn versie van Susanne heb

En uit beleefdheid wijs ik haar even aan

ook omdat ik hem ongelijk bewijzen wil

"die kale bij de haard" wijs ik

in de hoop dat hij opmerkt

wat ik beroer en zie

En hij kijkt efkes en zegt dan stellig

"van liefde word ik depressief"