Poes
Ik leg het wel eens zo uit; als je een kat hebt, en die wordt doodgereden, wat ervaar je dan? Het antwoord op die vraag lijkt simpel, en dat is het misschien ook. Je ziet je poes, platgedrukt op het asfalt, misschien zijn enkele ingewanden ontsnapt aan haar eerder zo hermetisch afgesloten binnenwereld. Je gruwt misschien van het aangezicht, je huilt vanwege het verlies, wellicht ben je laaiend op de automobilist die niet beter uit zijn doppen heeft gekeken. Hoe dan ook; dit is een vraagstuk waar ieder mens een antwoord op kan formuleren. Het is een beeld, een gevoel en een bijbehorende gedachte waar een beetje empathisch mens zich in in kan leven. Goed, mijn kat is dood. Verdomme.
Nu stel ik je dezelfde vraag, 10 jaar later. Wat ervoer je toen je kat werd doodgereden?
Inmiddels heb je een nieuwe kater, een dikke, rode knuffelkat, en je denkt nog zelden aan je oude poes. De bestuurder van de auto heeft enkele dagen na het ongeluk een bos bloemen en een kaart afgeleverd met daarop een welgemeend excuus. Samen met je gezin heb je Poekie begraven in de achtertuin; het houten kruis dat je op zijn grafje plantte is scheefgezakt en aangetast door het weer dat de laatste jaren ook niet heeft stilgezeten.
Het beeld van de aanrijding kan, doordat je in het leven immers altijd doorgaat met ervaren, zijn “aangetast”. Het is vervaagd, het is vervlogen, het is vervangen door een ander beeld. Als je jong was toen je kat overleed, zou het kunnen zijn dat het beeld van zijn opengereten lichaam is vervangen door een intact poezenlijf. Je eigen jonge hersenen hadden op het moment van de gebeurtenis niet de moed, de wilskracht of het vermogen de herinnering van het slagveld op te slaan in je geheugen. Het is afgezwakt, uit zelfbescherming. Ook is het een optie dat het beeld alleen maar erger is geworden door het vervliegen van de tijd. Misschien zie je nu, in je herinnering, een bloedspoor van de weg tot aan je achterdeur, versiert door her en der een stukje darm of poezepootje. Wellicht hoor je de vreselijke en hartverscheurende kreten van het beestje, smekend om uit zijn lijden verlost te worden, terwijl de kat in werkelijkheid door de impact van de auto op slag dood moet zijn geweest.
In dat laatste geval zou het kunnen zijn dat het overlijden van je kat een trauma is geworden. Het beeld plus het bijbehorende gevoel zal je blijven achtervolgen, lastig vallen, zich steeds opnieuw aan je openbaren. Het zal je moeite kosten werkelijk van je nieuwe, dikke kater te houden uit angst dat ook hij op zo'n gruwelijke wijze van je wordt afgenomen. Of misschien overstelp je hem juist met liefde, om het gemis van je oude poes te compenseren. In beide gevallen kan het tot problemen leiden; want angst is een slechte raadgever en trouwen met je kat kan niet.
Mijn verleden is troebel. Ik weet alleen dat er vele poezen zijn gedood, aangereden en vermoord, maar door mijn toch al wankele relatie met de werkelijkheid zijn de wanneer's en waarom's onvindbaar. Mijn levensdoel is momenteel doordrenkt van kattenlijkjes. Het kost me moeite die W-vragen los te laten. In feite is het niet van belang wat er wanneer precies hoe gebeurd is. Het gaat erom dat ik mijn poezenlijkjes kan begraven, ik hoef er niet eerst sectie op te verrichtten.