Achter de schermen
Sinds ik deel uitmaak van het duo KaPOT is er veel veranderd. Mijn pseudoniem heb ik laten varen en mijn ziektebeeld staat open en bloot op het wereldwijde web.
Dat ik schizofrenie heb is geen geheim, mijn vrienden en bekenden weten ervan, want mijn theorie is het maar beter te vertellen zodat de rariteiten, die mij soms nog steeds tarten, geplaatst kunnen worden in een perspectief.
KaPOT speelde afgelopen donderdag op een symposium voor medewerkers in de psychiatrie. De ochtend was zenuwslopend. Niet alleen om dat het de eerste echte keer was, ook omdat Laura en ik beide verwachten bekenden te zien aldaar. Laura heeft gewerkt als ervaringsdeskundige op hetzelfde terrein en is daar weggegaan vanwege haar ziekte, die ook bij haar op de meest onhandigste momenten de kop op steekt.
Ik zag bij binnenkomst een hand omhoog gaan. Mijn oude therapeut, met wie ik 4 intensieve jaren van EMDR en andere therapieën heb ervaren. Deze man weet meer van mij dan wie dan ook. Hij kent mijn zwaktes en mijn sterktes. Hij kent mij door en door, en ik? Ik ken hem nauwelijks. Het bracht me terug naar onze laatste sessie samen; hij nam een kindersurprise voor me mee, want ik ben een verrassingsei. Ik gaf hem een schilderij. En ik vroeg hem of ik hem een knuffel mocht geven. Dat mocht, want ik zou hem immers niet meer zien, in ieder geval niet als cliënt.
Ook zijn vervanger, mijn huidige thearpeute, was aanwezig. Met haar heb ik slechts sporadisch contact omdat het zo ontzettend goed met me gaat de laatste tijd.
Na de opbouw van onze apperatuur moesten we nog 2 uur stukslaan. Dus hebben we een workshop bijgewoond van thearpeut nr 1, over psychotische kwetsbaarheid. Het viel mij op dat hij goed naar zichzelf geluisterd had; ik zie hem daar nog zitten tegenover de bange vogel die ik soms kon zijn als mijn psyche er met mij vandoor ging.”Voeten op de grond, Kris”, “Blijf je erbij?”, Ogen openhouden, Kris, blijf in contact”.
Het hele schouwspel van donderdag deed mij nog het meest denken aan een musical:
Ik heb deze voorstelling al 309.923.923 keer gezien, en nu, de 309.923.924e keer, werd ik uitgenodigd om een kijkje te nemen achter de schermen.
In de coullisen heerste een gestructureerde chaos, waar je als toeschouwer van de voorstselling niets van meekrijgt. Er werd gepraat, geoefend, er werden moeilijkheden en zorgen uitgesproken. En dan: showtime! Doen alsof je precies weet hoe je passen zijn, wat je moet zingen en zeggen, doen alsof je weet wie je publiek is en gáán.
Met volle aandacht heb ik zitten luisteren. Enkele woorden gesproken. Maar me vooral verbaasd over wat er allemaal voorafgaat aan het gesprek met de man (of vrouw) die je dan, knalpsychotisch, tegenover je hebt zitten en die je moet helpen op je meest kwetsbare moment. Wantrouwen is er. Paranoïa is er. Angst. Paniek. Verwarring. Maar vooral de wens: HELP MIJ!
Een hele bijzondere ervaring. Die me de dag erna parten speelde. Verward en bang zat ik te bibberen op de bank, niet eens in staat mijn voeten op degrond te durven zetten uit angst wat voor kwaad er vanuit de grond via mijn voetzolen zou binnendringen – dit heb ik vaker.
Mijn vriend belde mijn therapeut, die mij de dag ervoor nog had gezien; in mijn kracht, in mijn muziek, in mijn sterkste vorm van kwetsbaarheid. Ze hielp mij, want ze wist immers hoeveel impact de dag ervoor moest hebben gehad op mij.
’s Avond nog een hele chat gehad met Laura. Laura is lief. Laura is steeds meer, naast mijn fantastische compagnon, mijn vriendin aan het worden. Laura snapt, Laura begrijpt, hoewel onze ziektebeelden verschillend zijn. Onze verledens. Ons alles is anders, maar wij worden met elkaar verbonden op een hoger en intiemer niveau dan ik ooit heb gehad.
Wij delen onszelf met elkaar. Door middel van de muziek en de teksten. Door middel van de spanning die we ervoeren voor, tijdens en na de voorstelling op dat GGZ terrein.
iens Hugo's hand rustte, het been van zijn nieuwe liefde? Waarom zijn ze ooit de psychische hulpverlening ingegaan? Vinden ze me aardig? Zullen we ooit collega’s worden? Of vrienden?
Ik knuffel ze – eenmaal echt, vele malen in gedachten. En ik dank ze.