Daten met hindernissen.

Bij aanhoudende verveling en gebrek aan sociaal contact (dank corona), leek het mij een goed idee om mijn oude hobby weer eens op te pakken; praten met een vreemde. Het is mijn leukste hobby. Als ik in de kroeg aan de bar neerstrijk heb ik meestal binnen 2 minuten een gesprek met degene naast me. Ik ouwehoer met iedereen, en ben oprecht geïnteresseerd in vrijwel ieder mens. Want; elk mens heeft een verhaal. De kunst is om erachter te komen, als iemand in de eerste 2 minuten een sufferd blijkt, uit te zoeken WAAROM die persoon een sufferd is. Zo werkt dat met alles; is iemand een klootzak, waarom dan? Trouwens: een klootzak als gesprekspartner hoeft een goed gesprek niet perse in de weg te staan.

De enige uitzondering die ik hierbij maak is de zogenoemde ouwe geilaard. In dat geval haak ik snel af en zoek ik een nieuw slachtoffer.

Hoe dan ook, de kroegen zijn al een flinke tijd dicht, en mijn hunkering mijn hobby uit te kunnen oefenen laait steeds meer op. Het devies? De datingapp!

Helaas is er nog geen datingapp ontwikkeld voor het contact dat ik ervaar in die kroegen. Gewoon een praatje, zonder de vooraf opgezette ambitie om of de liefde van je leven te vinden of eens ouderwets te vrijen. Als er zo'n app was, zou die toch vrij snel "misbruikt" worden voor beide doeleinden, ik denk voornamelijk voor 't laatste.

Hoe dan ook, ik installeerde de app weer op mn telefoon en "matchte" met wat mooie (en minder mooie) en interessant ogende (en schijn bedriegt) mannen. De laatste keer dat ik op zo'n app zat had ik mijn interesse ook op vrouwen ingesteld, maar het lesbienne-gehalte was daarbij nogal hoog en het bleek dat een lesbische vrouw met de geilheid van een man het allerergste was. Vandaar dit maal alleen de man, in de leeftijdcategorie van 35 tot 45.

Het is een vreemde wereld. Ik had het er nog over met iemand (die ik gek genoeg ontmoette via deze app) dat er mensen zijn die bij voorbaat een lijst opstellen waaraan de potentiële match moet voldoen. "Minimaal 1meter85, anders kan ik m'n hakken niet aan", "moet alles op de rit hebben" (is dat mogelijk!?!) of "alleen voor seksuele relatie". Die wonderlijke wereld bleef me maar verbazen.

Op de datingapp hanteer ik dezelfde regels als in de kroeg, echter bleek het aantal geilaards groter in die digitale wereld, dan in de Ierse pub. Mijn ambities het via de datingapp te proberen waren dan ook van korte duur.

Het moeilijke aan zo'n digitale ontmoeting is, dat je er alles aan kan doen om al je kwetsbaarheden en mankementen in de eerste plaats geheim te houden. Ik wijk daarin niet af van de meesten; ik kies ook alleen de leuke foto's van mezelf. En gezien de app alleen voor- en geen achternaam weergeeft, leert Google je ook niet zoveel. Mijn ziekte, met alle bijbehorende interne en externe littekens, staat uitgebreid beschreven op mijn persoonlijke website, maar dat geheim is dus nog even veilig, tot ik er zelf voor kies dat aan iemand te openbaren.

En hierin schuilt de moeilijkheid. Wanneer ik praat met een te mooie man, die oh zo begripvol en lief lijkt te zijn, en ik, heel eerlijk, stiekem droom van de eerste ontmoeting waarin hij aan komt draven op z'n witte ros, er soepeltjes vanaf stijgt en mij in zijn armen neemt, klaar om me teder en liefdevol te kussen, komt de vraag: en nu?

Hoe vertel je iemand dat je schizofrenie hebt? Hoe vertel je dat je bedolven bent onder de littekens van zelfmutilatie?

In de kroeg, zeker met 't naderend seizoen, zit ik gewoon in mn T-shirtje, hooguit in een driekwartmouwtje. Dan weet de tegenpartij meteen wat voor vlees er in de kuip zit, en, zoals ik al zei, in de kroeg ontmoet je iemand omdat je zin hebt in een borrel, niet zozeer vanwege de wens de liefde van je leven te willen ontmoeten.

Van de weet-ik-hoeveel connecties op die app is er niet veel over. Een handjevol, met wie het contact sneller lijkt te verwateren dan dat het begonnen is. Het lijkt misschien verdacht veel op het echte leven.

Ik zag zelfs datingapps gericht op subculturen (eng hoe Google en Facebook je dan advertenties laten zien omdat je zo'n app weer installeert). "Date een hippie!" "Vind hier uw metalhead". Vooral die laatste vond ik grappig, want ik heb nog nooit een metalhead een andere metalhead met "u" aan horen spreken.

Wat zou er gebeuren als ik er in mijn profiel en foto's al open over zou zijn? Persoonlijk denk ik dat de aasgieren zullen toestromen, plus de mensen die het "zo razend interessant" vinden. Hoogstwaarschijnlijk zou het uitmonden in mini-ramp na mini-ramp.

Misschien is een datingapp voor (ex)psychiatrisch patiënten een goed idee?

" Voelt u zich anders en soms gek: probeer onze nieuwe datingapp"

"Gun uw leven iets meer flair: ontmoet hier een bipolair"

"zoekt u connectie; 1 op 1? Ga op speeddate met een schizofreen"

En deze, die werd verzonnen door m'n datingapp-date (toch wel een leuke match bleek dus):

"koppel hier uw profiel aan een andere labiel"

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Feit blijft dat het me in de digitale wereld moeilijker afgaat dan in het werkelijke leven. Maar dat geldt waarschijnlijk voor ons allemaal.

Het is daten met hindernissen. Springend over barricades en kogels ontwijkend, op zoek naar een connectie. Het is filteren van zand totdat je kleine brokjes goud vindt (vergeet vooral de echtheid niet te controleren). Het is verwarrend en leuk, dat mensen ontmoeten.

Het lijkt verdacht veel op leven.