Heler.

Ik was ziek.

Tussen de optredens door snotter en hoest ik nog wat. Rondom de volle maan en door alle gebeurtenissen in het leven ben ik soms nog wat warrig. Ik ben ziek, maar vooral ben ik herstellende.

De afgelopen weken waren druk. Althans, ook druk zijn is relatief. Het doet me denken aan het gesprek wat ik laatst had met mijn psychomotorisch therapeut. Het voelt een beetje raar om hem "mijn therapeut" te noemen. Hij is namelijk zo'n 12 jaar jonger dan ik, en heb bij hem vooral zo'n grote-zus-idee. Toch is ie goed in wat hij doet, hij heeft het talent zogezegd, en kan hij dus, naarmate hij ouder wordt, alleen nog maar beter worden. Hoe dan ook, ik vertelde hem dus laatst dat ik een week had waarin ik 2x moest spelen, en dat ik dat als uitermate druk ervoer. Hij vroeg me of dat niet meeviel. Het antwoord daarop was voor mij een volmondig nee, hoewel ik me realiseer dat 5 volle dagen werken misschien nóg drukker is. Relativiteit in haar puurste vorm.

Ik word ouder. Het is een bijzonder besef dat een jongen van 23 een drukbezetter leven heeft dan ik. Dingen met full-time werken en daarnaast je eigen leven, met alle aspecten, dermate weten te onderhouden dat het 't niveau "goedfunctionerend" haalt. Ergens, in mijn hoofd, ben ik ook nog steeds 23, vers van de academie, en vers uit de kliniek.

Ik voel me vrijer in wat ik doe. Of beter, ik voel me vrijer in wat ik wel en niet doe. Ik kan soms intens genieten van een dag niks doen, slapen, "rommelen". Met name wanneer ik dus snotter en niet fit ben, want dat rechtvaardigt een heleboel. Al rommelend leer ik dat ik zelfs nu, na 15 jaar, nog steeds herstellende ben van het gedonder in m'n hoofd, en dus nog niet helemaal fit ben. Soms mag je een dag verspillen. Mag trouwens ook als je geen psychoses hebt gehad.

Soms ben ik GGZmoe. We speelden op het Nationale psychose congres vorige week, en dat was erg tof. Deze blog is al een week of 2 te laat, en dat heeft naast de ziekte en de drukte ook te maken met die moeheid. Alles wat ik doe lijkt soms in het teken te staan van die verrekte ziekte en het herstellen daarvan. Als muzikante, als schijfster, en als mens draait mijn leven voor het grootste gedeelte om die kwetsbaarheid en het inperken en ventileren daarvan. Mijn werk houdt er een nauw verband op na, want hoe kan ik die mankementen in mezelf loskoppelen van dat wat ik maak? Het antwoord is: niet. Maar soms, als ik weer een Lentis ding heb, therapie, PMT van de 23 jarige, m'n casemanager over de vloer, denk ik wel eens aan de mogelijkheid om het te beëindigen. De behandeling. En om niet meer te zingen over de ziekte, niet meer te schrijven. Iets totaal anders. Iets wat niks te maken heeft met wie ik ben. Misschien wil ik wel gewoon tassen gaan verkopen ofzo. Iets doen wat normale mensen, zij het met een zwak voor mooi leer, elke dag doen.

Maar ik was ziek.

Ik ben bang om de ziekte los te laten. Ik ben bang voor wat er overblijft als ik helemaal herstel. Ik heb het me vaak afgevraagd; wat voor mens zou ik geweest zijn als de ziekte zich niet aan mij had geopenbaard? Een vraagstuk waar ik totaal geen antwoord op kan formuleren. Het is zo verweven met wie ik ben en wat ik doe, dat het voorstellen van een ziekteloze Kris me angst inboezemt. Wat ben ik nog zonder dat? Wat blijft er over als je alle ellende eruit filtert? Mijn ziekte heeft me gedefineerd, Mijn ziekte is niet zozeer wie ik ben, maar zeker wel dat wat me gevormd heeft. Het residu van mijn zijn is nihil. Er bestaat, in ieder geval in dit leven, niet veel meer dan die vormen, Niet veel meer dan dat wat me gevormd heeft.

En dus forceer ik mezelf vanochtend dan toch om te schrijven. Iets wat ik al weken voor me uitschuif, want, het gaat er wéér over. Soms denk ik dat ik naast dit geraaskal over psychische kwetsbaarheid ook weinig te zeggen heb. Soms speel ik met een coverband, maar ook dan krijg ik vaak de opmerking dat ik met zoveel bezieling zing. Mijn bezieling is die kwetsbaarheid. Mijn gevoel is mijn ziek zijn en het beter worden. Ik heb niet zoveel te vertellen. Iets mooi in woorden verpakken is iets anders dan inhoud creëren.

Mijn inhoud is vloeibaar. De ziekte is vloeibaar. Ze stroomt tussen de kleinste openingen door, en maakt dat ik steeds heler word. Ik ben heel. Ik ben één mens, één ding, één entiteit, met mankementen en talenten. Beide buit ik uit, op juiste tijden. Ik zing, ik rust, ik schrijf, ik rommel maar wat aan. Ik heel, en ik laat mij helen. Door mezelf, door anderen. Door het leven. En door het te leven.