Nachteisen

Ik liep gisteren langs de poster. De aankondiging van de campagne had ik al voorbij zien komen op de socials. "Wij eisen de nacht op", stond er.

Vanaf volgende week leid ik twee en een halve maand de sessie op de woensdag avond. Samen met de gitarist. Ik ga de gitarist niet vragen mij die 10 woensdagen naar huis te lopen, die heeft wel iets beters te doen. Het is de enige reden waarom ik opzie tegen de klus die me te wachten staat; de sessies duren tot twaalf uur, na het opruimen en even nakletsen zal ik rond een uur of één naar huis lopen. Ik zal mijn live locatie delen met de gitarist, mijn vriend zeggen zijn telefoon mee naar bed te nemen, en op hoop van zegen huiswaarts keren. Langs de poster die mij ervan moet verzekeren dat ik ook recht heb om hier gewoon te lopen.

Het vreselijke nieuwsbericht over de 17 jarige Lisa is de aanleiding geweest voor die posters. Een intens droevig bericht. Haast even droevig zijn de verschillende kampen op Facebook, die elkaar digitaal de hersens inslaan. Zij die roepen dat het allemaal aan de asielzoekers ligt. Zij die roepen dat het een mannenprobleem is. En zij die, voorzichtig, benoemen dat het niet handig is om om half 4 in je eentje naar huis te fietsen. Die laatste mening wordt vervolgens "victim blaming" genoemd. Ook al wordt er nergens gezegd dat het Lisa's eigen schuld is. Het is het verschil tussen een realistische angst hebben, en de nacht willen opeisen. Het verschil tussen hoe het is, en hoe het zou moeten zijn.

Ik eis de nacht niet op, al jaren niet meer. Ik ben bang voor de nacht. De zeldzame keren dat ik alleen naar huis loop, 's nachts, ben ik bang. Ik ben van nature, of door mijn verleden, angstig aangelegd. Ik zie in iedere onbekende een aanvaller. Een dreiging. Een gevaar.

Ik zou willen dat ik niet zo bang was. Maar ik ken mijn eigen reacties op een groot of kleiner gevaar. Ik weet dat, wanneer ik op ongepaste wijze benaderd word door een man, ik simpelweg bevries. Ik kan, door mijn ervaringen met mannen in het verleden, niet goed aangeven dat ik iets niet wil wanneer er druk op me wordt uitgeoefend. Ik kan subtiele hints geven in de aanloop daarnaartoe, maar als puntje bij paaltje komt ben ik gewend om mee te werken. Om het te laten gebeuren, zodat verdere schade wordt voorkomen. Verzet leidt meestal tot erger.

De angst die Lisa moet hebben doorstaan is vreselijk. De angst dat dit misschien je laatste momenten in het leven zijn. In haar intens treurige geval bleek dat nog waar ook.

We kunnen met z'n allen geld inzamelen voor posters. We kunnen het uitvechten in de commentsectie onder nieuwsberichten op Facebook. We kunnen alle asielzoekers haten, of alle mannen. We kunnen verdeeld blijven. We kunnen blijven vechten over wie er schuld heeft; de politiek, de politie, de immigranten, de vrouwen die het "uitlokken" met te korte rokjes, de ouders, de meiden die alleen naar huis fietsen, álle mannen, of simpelweg de mannen die geweld gebruiken jegens vrouwen.

En we kunnen unisono blijven beweren dat iedereen het recht heeft om veilig thuis te komen. En ja, zo zou het moeten zijn. Feit blijkt, alweer, dat het zo dus niet is. Wat er gebeurd is, is een harde realiteit: de nacht is niet van ons.

Dus nee, ik eis de nacht niet op. Ik probeer mijn vriendinnen veilig thuis te krijgen, en zij mij. Ik ben op mijn hoede, ik probeer zorg te dragen voor anderen, en waardeer de zorg die zij voor mij dragen. We delen onze locaties met elkaar, en appen standaard als we veilig thuis zijn aangekomen. Eerder gaan we niet slapen.

Ik eis de nacht niet op, in deze beangstigende en verdeelde maatschappij. Ik hoop dat we, al is het bij daglicht, elkaar wat meer kunnen ondersteunen en begrijpen. Dat we proberen dichter bij elkaar te komen. Ik hoop dat wij vrouwen, in het stralende zonlicht met een kop goede koffie, aan mannen kunnen uitleggen waarom we soms niet goed kunnen aangeven wat we willen. Waarom grenzen bewaken moeilijk kan zijn. Waarom we bang voor hen kunnen zijn. Waarom we bang kunnen zijn dat wij ook Lisa's worden.

Ik eis de nacht niet op. Ik eis de zomerdag van vandaag op. Een dag waarop ik uit kan spreken dat ik zo graag zou willen dat we minder verdeeld zijn. Dat wij, de hele Nederlandse maatschappij, elkaar zouden moeten ondersteunen zoals mijn vriendinnen en ik dat 's nachts doen. Sommige van mijn vriendinnen zijn niet bang. Geven een man gewoon een knietje in z'n ballen als hij te dichtbij komt. En sommige van mijn vriendinnen zijn, net als ik, wel bang voor de nachtelijke terugtocht.

Elk mens is kwetsbaar. Man, vrouw, oud, jong. Iedereen kan iemand treffen die slechte intenties heeft, en van die persoon verliezen. Omdat je verstijft, omdat jij nou net géén mes bij je draagt, of omdat er simpelweg altijd iemand is die groter en sterker is dan jij.

Er zullen meer Lisa's zijn. Vrouwen die niet thuiskomen omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. Het enige wat we kunnen doen, is proberen op elkaar te letten.

Ik ben blij dat er nog mensen zijn die minder bang zijn. Mensen die met hun nachteisen de angstigen proberen te verzekeren dat ze niet alleen zijn. Dat we het allemaal anders zouden willen. De posters die dienen om ons gerust te stellen. Het is een zinloze geruststelling, want de angst zit bij velen al te diep geworteld. Maar het is een lieve geruststelling.

Lieve onbevreesde,

Breng je me veilig thuis?

Doe je voorzichtig?

App je als je thuis bent?

Weltrusten en dankjewel.